Het is weer voorbij: Eurosonic. Dit eerste festival van het jaar in Groningen is een showcase festival. Dit betekent dat onbekende bands uit heel Europa een half uur, maximaal 45 minuten optreden voor festival bookers, programmeurs van poppodia en artiestenbureau’s. Alles om het komende jaar geboekt te worden. Wie slaagde en zien we dit jaar zeker terug op de grote zomerfestival of tijdens een Europese tour? En wie wist het niet te overtuigen?
In dit verslag vind je reviews van de volgende artiesten. Klik meteen door via de naam.
Amber Run
Benjamin Clementine
Brother & Bones
Exclusive
Foals Fall
GeorgeEzra
Hozier
Hudson Taylor
Kate Boy
Milky Chance
Nico & Vinz
NONONO
Rhodes
Saint Raymond
Sam Smith
Thomas Azier
Town of Saints
Foals Fall
Op woensdag stond de Belgische band Foals Fall in de Grand Theatre. Met hun dromerige indiepop wordt het een rustig begin van Eurosonic. De zachte stemmen en de fijne beats doen sterk denken aan The XX. Maar heeft The XX stevige beats en charisma, is dat wat er mist bij de Belgen. Wel bijzonder was het gebruik van de hoorn door zangeres Rozanne.
Sam Smith
Als winnaar van de Sound of 2014 (door de BBC) en twee hitsingles (Sam was de zanger op de tracks van Disclosure ‘Latch’ en ‘La La La’ van Naughty Boy) zijn de verwachtingen hoog bij het optreden van Sam. De zanger begint zijn set met een aantal dromerige soulsongs. Deze kant van Sam weet niet iedereen te raken. Hoewel zijn stem bijzonder goed is, zijn deze songs nogal zoetsappig. Als tegen het einde van de set de beats en melodieën komen, laat Sam zien dat hij wel degelijk op het podium hoort. Zijn nieuwste single ‘Money On My Mind’ klinkt live beter dan digitaal. En dan moet zijn debuutalbum nog komen.
Hozier
Meteen als Hozier zijn mond open doet, valt het stil in de Grand Theatre. Zijn gevoelige, donkere zang brengt een bijna religieuze sound naar Groningen. Samen met twee zangeressen, een toetsenist/bassist, cellist en drummer geeft hij vorm aan een bijzondere combinatie van jazz, blues, folk en rockmuziek. Zo gemakkelijk als hij aan het begin de nummers wegspeelt, zo lastig heeft hij het tijdens het nummer ‘Take Me To Church’ als zijn stem overslaat. Dit tot grote frustratie van de zanger zelf die meteen zijn excuses aanbiedt (want griepje). Dit is nergens voor nodig, want de kwaliteit van de set met het gevoelige duet ‘In A Week’ over geliefden die zelfmoord plegen en de cover van Led Zeppelin’s song ‘Whole Lotta Love’ hebben al lang zijn dienst gedaan. Oprecht een hoogtepunt van dit festival.
Benjamin Clementine
Ik had graag een review gedaan over Benjamin Clementine, maar zelfs door 40 minuten van tevoren aanwezig te zijn bij zijn show, leverde geen plek op in de zaal. Ik hoorde vanaf de trap zijn stemgeluid en weet waarom het zo druk was. Met een stem zoals Benjamin Clementine heb je geen andere keuze dan zanger te worden. Die zien we nog wel een keer dit jaar.
Milky Chance
Een uniek stemgeluid heeft Clemens Rehbein van Milky Chance zeker. Een rauwe, krakende, snauwende stem. Dit kan op de zenuwen werken, maar op de woensdagavond wekt het vooral interesse van heel veel mensen. De zaal in Vera is vol, heel vol. Clemens zou gewoon een van de vele singer-songwriters met gitaar zijn, als hij niet zijn partner vond in Philipp Dausch. Deze DJ zorgt voor de beats (MacBook) en backing vocals, wat de nummers van Milky Chance opeens veel meer diepgang en ritme geeft. Het wordt zelfs dansbaar. Al snel gaat de zaal los op de ‘folk meets reggae met veel beats’. Een fijn feestje.
Exclusive
Verrassend begin van de donderdag in de Muziekschool. Hier stonden de Duitse jongens van Exclusive. Met hun rockende Duitstalige indiepunk weten ze een uniek geval te zijn in de hedendaagse Duitse muziekwereld. Met elektronische beats maken ze de rockmuziek nog bijna dansbaar ook. Toch een tegenvallend puntje: ze weigeren vanavond in het Engels te praten. Misschien omdat ze verwachten dat festivals buiten de Duitstalige landen ze toch niet boeken, misschien konden ze helemaal geen Engels (vandaar ook de Duitstalige songs), maar een poging tot was respectvol geweest.
Rhodes
Het publiek is aangenaam van slag als Rhodes zijn set begint. De zanger staat alleen met zijn stem en een gitaar op het podium, maar weet puur met die twee instrumenten een melodieuze en gelaagde set neer te zetten. De melodie zit in de zang, de ondersteuning in de gitaar. De minimalistische setting van de singersongwriter is verrassend goed juist doordat in geen enkele song de melodie mist. Hij is de melodielijn. Met ‘Raise your love’ en ‘Run’ van zijn debuut EP heeft Rhodes een hoop kwaliteit op zak. En dat terwijl hij pas een jaar geleden begon met gitaarspelen. Dat belooft wat voor de carrière van de Brit.
NONONO
In Minerva Art Academy is het lekker warm en droog. De school is opgebouwd tot poppodium en heeft zelfs een tribune die nu goed van pas komt. Bij het Zweedse NONONO staat er behalve een laptop, ook een extreem enthousiaste zangeres op het podium. De band brengt een echt 2014 geluid mee met dansbare elektronische indiepop. Live mist de band net ietwat overtuigingskracht. Ze zijn net iets te bescheiden en de set is hier en daar wat slordig. De nummers afzonderlijk zijn ijzersterk, dus voor radio airplay moet het wel goed komen.
Saint Raymond
Ondertussen aan de overkant bij USVA staat de jonge Saint Raymond. Zijn muziek heeft wat weg van Two Door Cinema Club, eveneens catchy en ritmisch. Zijn gitaarspel is heerlijk en zijn bandleden hebben er ook wel lol in, ondanks de kleine zaal. Zane Lowe van BBC 1 is al fan. Dit jaar moet zijn debuutalbum uitkomen. Aan de liedjes zal het niet liggen, stuk voor stuk gemaakt voor de hitlijsten. Live klinkt het allemaal erg braaf, maar wel bijzonder goed. Weer eentje voor op de ‘Watch Out For’ lijst.
Nico & Vinz
Over hitlijsten gesproken. De ‘jaren ’90 boybands meets R&B uit 2014’-stijl die Nico & Vinz (voorheen Envy) maken is er eentje voor de hitlijsten. De zang klinkt als Bruno Mars, de rap is gevoelig, de muziek glijd als R&B moet. De mannen staan op het podium alsof ze meteen live voor 1 miljoen televisiekijkers optreden. Alsof ze voor een decor van 200 m2 staan – dit is uiteraard niet zo in de grote zaal van Grand Theatre. Dit werkt een beetje op de zenuwen. Ze mogen dan gevestigd zijn in Noorwegen, in de rest van Europa hebben ze nog veel te bereiken. En of dat gaat lukken, is aan het publiek.
Amber Run
Met de single ‘Noah’ heeft Amber Run al wat airplay gehad in ons land. En dat valt te merken, want de AA kerk is vol. Buiten staat een lange rij mensen te wachten. Binnen scheuren de gitaren luid, waardoor er bijna trillingen in de massale orgel achter de band ontstaan. Amber Run maakt gevoelige folkrock. Hoewel de band vrij uitbundig is met de instrumenten, blijft het kleinschalige van de liedjes gewaarborgd als ze live spelen. Ze hebben nog een lange weg te gaan – de zang is niet altijd even zuiver – maar hebben een mooi plekje veroverd tussen de folkbands met net voldoende popsound. En met de mooie koppen en de single ‘Heaven’ – erg passend in een kerk – vooral vrouwenharten te doen smelten.
Kate Boy
Optreden. Echt optreden. Dat is mensen overtuigen, vermaken, in trance krijgen, te raken. Een show geven waar mensen nog dagen over praten. Het lukt Kate Boy. De Zweedse band (1 Kate, 3 boys) maakt elektropop (dit keer met elektronische pads en drums) van de hoogste kwaliteit. Gekleed in het zwart met subtiele witte lijnen, alleen wit licht en een hoop schokkende bewegingen maken het een set waar je naar blijft kijken. Hoewel de industriële, minimalistische sound niet iedereen zal raken, soms zelfs nogal kil overkomt, blijft zelfs de ontevreden bezoeker gebiologeerd kijken naar wat er op het podium afspeelt.
Brother & Bones
Een van de geadopteerde bands van 3FM staan in de 3FM Cathedral. Hoewel in de tent een flinke hoeveelheid mensen kan, is hij nog niet eens voor de helft gevuld. Zo zie je maar, grijsgedraaid op 3FM betekent niet meteen succesvol. Jammer voor de band is het wel, want de Engelse Brother & Bones speelt een heerlijke show. De muziek is een iets meer rockende versie van Mumford & Sons. Het is prachtige folkmuziek waar de wilde haren nog niet zijn verdwenen. Het klopt allemaal als een bus, de zangstem van Richard Thomas is zuiver en geschoold, de gitaristen spelen sterke riffs en de dubbele drums maken dit alles tot één geheel. Misschien ligt daar het probleem: het is allemaal net iets te mooi. Kijken wat ze doen tijdens de Europese tour die dit voorjaar gepland staat.
George Ezra
Ruim voordat de show begint, wordt de zaal in Forum Images al dichtgegooid. En dat terwijl er nog tientallen oranje en paarse bandjes aan komen lopen. De roze bandjes staan braaf in een rij te wachten, terwijl Giel Beelen meteen door de poort naar binnen loopt. Verbaasd kijken de bewakers elkaar aan: “Is die gast zo populair?” Ja, George Ezra was ook genomineerd voor Sound of 2014, maar moest het afleggen voor Sam Smith. Gek eigenlijk, want als ik vlak na Giel naar binnen mag, zie ik pas een artiest staan. Alleen met een gitaar speelt George Ezra de sterren van de hemel. Zijn stem is uitmuntend. Erg zwaar en zuiver voor zo’n jonge man. Zijn teksten zijn bijzonder en vernieuwend. En hij heeft die genoemde X-factor. Hij is grappig en weet iedereen aan het lachen te krijgen, om vervolgens het zwijgen op te leggen tijdens het prachtige ‘Did You Hear The Rain’ van de gelijknamige EP. Met zoveel kwaliteit vergeten we die oude reeboks en hobbit trui graag. We want more.
Hudson Taylor
Toegankelijke folkmuziek en jonge jongens. Het is overweldigend de hoeveelheid bands die aan deze kenmerken voldoen, deze editie van Eurosonic. Zo ook Hudson Taylor. Deze twee broers (19 en 21) maken vrolijke folk muziek, overduidelijk gevoed door hun Ierse roots. Het meest schattige is de broerderliefde. De oudste broer (Harry) helpt zijn kleine broertje (Alfie) continue met zijn gitaar. Je ziet meteen de scene voor zich. Harry begint met gitaarspelen. Alfie is jaloers. Harry wil Alfie wel helpen met zijn gitaarspel, maar dan moet hij wel zijn best doen. Alfie blij, hij mag ook spelen. En de rest is geschiedenis. Broer Harry is overduidelijk het muzikale genie achter de ontzettend vrolijke en ritmische songs. Alfie is het gezicht van de band met zijn sterke stem en charisma. Samen maken ze liedjes die niet zouden misstaan op kleinschalige zomerfestivals. Uitgebreid dansen met blote voeten in het gras. Dat soort.
Thomas Azier
De Nederlander die in Berlijn woont, brengt een stukje Duitse underground mee naar Groningen. Thomas Azier maakt popsongs met een vleugje 80’s en een hoop elektronische beats (Laptop). Zijn single ‘Ghostcity’ doet het goed in de hitlijsten. De verwachtingen zijn hoog in de Minerva Art Academy. Toch weet Thomas geen van deze hoge verwachtingen waar te maken. Zijn stem slaat meerdere malen over en zijn gezwaai werkt op de zenuwen. Ja, de nummers hebben sterke beats en hij weet zelf ook nog wel wat te spelen, maar dit doet hij te weinig. Het grootste gedeelte van de set staat hij met zijn armen in de lucht achter de microfoon. Af en toe rent hij over het podium. Hij is duidelijk in zijn element, maar weet niet te overtuigen. Het is niet prettig om naar te kijken of naar te luisteren. Het voelt allemaal erg gemaakt. Jammer.
Town of Saints
Terug naar de kerk, want een stad vol heiligen speelt uiteraard in de AA Kerk. Town of Saints is een Nederlands/Finse liefdes- en muzikaalduo. Harmen Ridderbos (woonachtig in Groningen, dus erg verbonden met het festival) en zijn vriendin Heta Salkolahti hebben met Town of Saints al veel shows gespeeld. Zo speelden ze vorig jaar al zeven keer op het festival Eurosonic. Ook deze editie gaan ze als een trein. En nu hebben ze dan ook eindelijk die lang gewilde airplay. De kerk is dan ook goed vol als de set vol lekkere folkpop begint. Uniek is het vioolspel van Heta die bijna betoverend werkt, hoewel dit ook aan de setting kan liggen. Town of Saints heeft een mooie repertoire van liedjes, die ze ook allemaal foutloos ten gehore brengen. Daar kunnen we als Nederlanders heel erg trots op zijn.
