Category - NEW MUSIC

Review Felix van Cleeff – The Crimson Sea 
[CD, Felix Van Cleeff/It’s All Happening]

Felix van Cleeff is met een ultieme herfstplaat gekomen: The Crimson Sea, als opvolger van zijn EP Into The Dark. Wat de plaat zo herfstig maakt? De gevoelige en donkere songs. Zo begint het album met ‘Borders Of Your Mind’, een donker, gevoelig en theatraal nummer. Ook ‘Into The Light’ borduurt voor op het gevoel van verlies, gevoelens die extra zwaar zijn tijdens de donkere dagen.

Toch is The Crimson Sea geen singer-songwriter album zoals velen. Met diverse instrumenten geeft hij een soort regenachtige-dag-in-New-York sound aan het album. En dat is ook waar Felix nu zijn hart heeft verloren. In het bruisende New York leert hij zijn muzikale talenten beter kennen. Jamsessies met jazz en blues artiesten hebben hem geholpen om een cd uit te brengen met originele teksten en meer ‘body’. Hij put zijn sound uit verschillende muziekstromingen, aangedikt met instrumenten zoals viool, drums, bas, saxofoon en cello. Het neigt daardoor soms naar jazz, soms wat psychedelisch en af en toe klinkt er zelfs een vleugje Americana. En dat terwijl andere songs zoals het gevoelige ‘Beautiful Stranger’ weer heel dicht tegen het typische singer-songwriter  geluid.

Is het dan een album zonder rode draad? Nee, de rode draad is er zeker. Die donkere herfstsound, de ritmische bas en zijn zachte donkere stem, voeren de boventoon. Hoewel de zang niet altijd even zuiver is, geeft het daardoor wel meteen de beeld dat je onderdeel bent van die jamsessies in New Yorkse jazzcafés. En dat is heel fijn tijdens regenachtige herfstdagen.

Hieronder de videoclip van Babylon, persoonlijk vind ik dit het minste nummer op het album, dus ga vooral luisteren en zelf oordelen! Warning: 16+.

P.S. Felix maakt ook films.

Lukas Batteau – Wasteland
[CD, RnR Agency/It’s All Happening]

De stem van Lukas Batteau past eigenlijk helemaal niet in het cliché beeld van singer-songwriters. Dit omdat zijn stemgeluid meer lijkt te passen bij een rauwe rockband zoals Pearl Jam. En laat dat nou ook een band zijn waarmee Lukas is opgegroeid. Maar verder rijkt de Pearl Jam vergelijking niet. Lukas Batteau maakt melancholische indierockliedjes. Toch is zijn rauwe mannelijke stem het meest opvallende van het album ‘Wasteland’. Het is waarmee Lukas zich kan onderscheiden in het decennium van singer-songwriters.

Hoewel de stem niet iedereen meteen zal aanspreken, wordt het zelfs voor de meest kritische luisteraar aangenaam met meer luisterbeurten. Als een stijf nieuwe dekbed nadat hij gewassen is en je onder de verse dekens kruipt.

Een paar van de nummers die het meest opvallen is openingsnummer ‘Enchanted’, die Lukas als gevoelige songwriter neerzet. ‘Wasteland’ is juist gekozen als titelsong, het blijft in het hoofd hangen. De single ‘Dance For The Dead’ is gemaakt voor de radio, makkelijk mee te zingen, herkenbare tekst en uptempo met goede gitaarriffs, een banjo (op het album staat zelfs de ‘more banje edit’) en lekkere drums. De nieuwe single ‘Cannonball’ is een stuk donkerder en gevoeliger. In dit nummer komt Lukas stem goed tot zijn recht, hij laat verschillende toonhoogtes en stemverschillen horen. En niet geknutseld of geschoold, Lukas doet dit op een zeer aangename manier.

Lukas Batteau is een verhalenverteller. Wie goed luistert hoort van begin tot het einde van het album een levensverhaal. Een verhaal waarin Lukas zichzelf kwijt kan, zijn talenten en zijn gevoel. Melancholische indierock met een rauw stemgeluid. De half Amerikaanse en half Nederlandse muzikant zet een album neer waarmee hij een grote stap zet. Van twee goed ontvangen EP’s, gecombineerd met jarenlange podiumervaring (streven naar het beste), naar een debuutalbum dat het wachten waard was.

Devon Sproule & Mike ‘O Neill –  Colours
[CD, Tin Angel/Sonic Rendezvous/It’s All Happening]

Met acht albums op zak, mag je Devon Sproule een echte veteraan noemen in het muziekvak. Ze noemt zichzelf een jonge vrouw (31) met een oude ziel (ze ging vroeger met veel ouderen om en hun levensverhalen vormden inspiratie voor haar liedjes). Haar stijl is een bijzondere mix van indie pop, folk, blues, jazz en country. Gevoelige en rustige songs vormen dan ook de basis van het album ‘Colours’. Ze heeft een groep rasmuzikanten ingeschakeld die de liedjes meer body geven en met sidekick Mike aan haar zijde worden de liedjes wat steviger. Toch blijft Colours een luisterplaat. Haar stem is zo zuiver, dat het onjuist voelt om te gaan swingen of meezingen, bang om de puurheid van het liedje te verpesten. Met openingsong ‘You Can Come Home’, raakt Devon de indierock, terwijl single ‘You Can’t Help It’ een bijna sixties liefdesballade is. Die diversiteit is prachtig voor een muzikant, maar maakt het album weinig toegankelijk. Bij elk nummer sta je weer versteld welke richting ze opgaat, op het moment dat het liedje begint te groeien, is zij al weer op weg naar een ander genre. Alleen voor liefhebbers van alle bovenstaand genoemde genres, dan biedt het album een uitgelezen kans om jezelf te trainen.