Precies een week geleden. De tijd gaat te snel. Toen nog genietend van de mooiste artiesten, de vetste optredens en het lekkerste eten. Nu zien hoe het snel donker wordt, de was die nog moet gebeuren en liggend op de bank een filmpje kijken. Heul anders, maar stiekem ook erg fijn hoor… Hier mijn verslag van Lowlands zondag!
Jake Bugg
Jake Bugg en Marleen is geen goede combinatie. De vele keren dat ik in de rij heb gestaan om hem te zien, om uiteindelijk slechts 1 hand en 1 muzieknoot te horen. Gelukkig (alhoewel!) was de Alpha op Lowlands behoorlijk leeg bij zijn concert. We konden dus in het tweede vak vooraan staan. Het eerste deel werd een beetje overschaduwd door valszingende dames naast mij. Jake Bugg stond zelfverzekerd op het podium, hij speelt met de grootste gemak – maar zonder glimlach, zoals de andere Britse zangers Miles Kane en Alex Turner. Het tweede deel van de set is een stuk spannender. Met zijn elektrische gitaar krijgen zijn songs meer tempo en meer smoel. De andere – akoestische – songs zijn lief, maar ook wel erg braaf. En dat terwijl Jake’s teksten behoorlijk origineel en stevig zijn. Vooral het nummer ‘Kingpin’ belooft veel goeds voor de toekomst van deze jonge Brit. Jammergenoeg eindigt hij weer met de brave songs, wat het middenstuk het hoogtepunt maakt. Ach, hij had een hoogtepunt. Zijn album heb ik wel gekocht, want de nummers zijn heerlijk, ook de brave akoestische songs. Ik blijf een sucker voor romantische songs.
Bonobo
Bonobo is een bekende naam in de triphop wereld. Met acht albums krijgt hij dan ook met gemak de Grolsch tent vol. Sterker nog, het is zo extreem druk, mensen kunnen met moeite om je heen. Nu vind ik triphop best aangenaam om naar te luisteren, maar alleen tijdens ontspan moment en vlak voor het slapen. Niet met 20.000 lowlanders om je heen. De dromerige songs en de warmte van massa’s mensen om je heen, het werkt bij mij niet ontspannend. Ik vertoon vluchtverdrag en verlaat het optreden dan ook vrij snel.
Fall out boy
Ik ben fan van Fall Out Boy. Ik zag ze voor het eerst in februari 2006. Nu, ruim 7 jaar later staan ze weer voor mijn neus. Nu niet in de Melkweg met 1000 emokids om mij heen, maar in een half gevulde Alpha tent met leeftijdsgenoten (bijna 30ers, snap je). Het is een feest om al die songs weer te horen, verrassend hoeveel liedjes ik nog ken. En de nieuwe nummers worden luid door de massa mee gezongen. Ook de zanger is beter gaan zingen en de mannen – inmiddels, ook zij zijn ouder – zoeken veel interactie met het publiek. Maar zonder oordopjes (altijd +1 bij concerten!) is het geluid flink hard en overstuurt. Sterker nog, zonder oordopjes klinkt het vals, met oordopjes zuiver. Bizar. Nee, goed was het niet, maar wel een leuk feestje. Over 7 jaar weer?
James Blake
Frustraties. Pratende mensen, rokende mensen en niet geïnteresseerde mensen. Het concert van James blake is een luisterconcert met zijn dromerige elektronische songs, met stevige bas. Achterin was het geluid slecht en met die pratende mensen naast mij, werd het niet veel beter. Langzaam kroop ik naar voren, maar de tent was te vol. Ik hoor geen muziek, alleen de Bas, met hoofdletter B. Dan maar een keer in een kleine zaal James live zien. Van kennissen hoorde ik dat dit optreden van hem briljant was. Helaas heb ik niets te vertellen behalve blablabla. Jammer.
MS MR
Slechts 5 nummers gezien, maar wat voor een nummers. MS MR was een van mijn aanraders voor Lowlands en eentje die de verwachtingen waar heeft gemaakt. Wat een topwijf is die zangeres. Ze zingt goed en geeft echt een show weer, een artiest. Als artiest mag geel haar ook best, als normaal meisje is dat toch vrij…apart. Met het nummer Hurricane heeft MS MR een potentiële hit in handen. Het publiek gaat dan ook hard op dit nummer. En het cdtje werd ook als warme broodjes verkocht. Dat zegt iets in de tijd dat cd’s nauwelijks meer verkocht worden.
Franz Ferdinand
Om heel eerlijk te zijn, ontwijk ik deze band altijd (deze biecht werd zelfs op de NRC liveblog nog genoemd, zo uniek ben ik blijkbaar). De liedjes zijn wel leuk, maar niet ‘bijzonder’. Zo’n dertien in een dozijn bandje. Maar vooruit, ze staan deze keer in de Alpha. Het is mooi weer, dus we kunnen op de heuvel liggen. In de drukte vonden we nog een plekje, maar al gauw lagen we niet meer. De bezoekers waren zo enthousiast. Alle rijen in de tent en honderden mensen op de heuvel stonden te zingen en springen bij de hits ‘Take Me Out’ en ‘Do You Want To’. Wow. Wat een feest. Alsof de band dacht dat ze de afsluiter waren…
Check dit filmpje maar.
The Knife
Dansles van The Knife. Moderne dans, strakke turnpakjes, travestieten. Je kunt je al voorstellen dat dit een bijzonder concert was, door alleen al die drie kenmerken te lezen he? The Knife, you love them or hate them. Het is een show dat ze geven. Ik vergelijk het een beetje met een jaren ’70 rockopera. Bizarre scènes, zeer muzikaal en onmogelijk niet te willen ‘afkijken’. Must see act en dan niet om de muziek, maar om de act.
Nick Cave & The Bad Seeds
Afsluiter van de avond was Nick Cave. Een rasartiest, eentje met tientallen songs, een reputatie waar je u tegen zegt en een connectie met het publiek alsof het een God is. Toch een maar. Nick Cave’s muziek is niet voor iedereen even toegankelijk. Het is erg bombastisch en klassiek. En dan bedoel ik niet klassiek als met violen, maar als in oldskool. Oude rock met veel gevoel, erg zwaar op de maag, erg uitbundig.
