Lefbek vergeet ik niet meer. Wat een goed boek. Het is een heftig verhaal, geschreven met een vlotte en humoristische pen. Een ijzersterk debuut van Anke Laterveer.
Let op: deze review geeft al wel een tikje van de sluier weg. Geen grote spoilers, maar wel een leesrichting.
Is ‘Zomer’ van Lis Lucassen een voorspelbaar liefdesverhaal of heeft het een scherp randje?
De wereld lag aan Audrey’s voeten, maar de druk was te groot en ze nam gedwongen afscheid van haar zangcarrière. Nu 4 jaar later is het tijd voor een comeback. Alleen is Audrey het vertrouwen in zichzelf kwijt. De meeste tijd kan ze alleen optreden als ze pillen heeft geslikt en amper doorheeft dat ze bestaat. Wanneer ze Alec ontmoet, maakt hij er geen geheim van compleet voor haar te gaan. Maar alleen als zij bereid is zichzelf helemaal aan hem te geven…
Continue reading
Uit mijn collectie korte verhalen: een verhaal over een nieuwe liefde.
Ze reageerde niet, ze keek hem niet eens aan. Hij probeerde het nogmaals: “Hallo.” Ze keek eindelijk op en zuchtte. “Hoi”, zei ze ongeïnteresseerd. Hij wilde niet opgeven en stak zijn hand uit. “Ik ben Bram, hoe heet jij?”
Continue reading
Uit mijn collectie korte verhalen: een verhaal over vriendschap.
De stapel fiches werd steeds hoger en de glimlach op Franks gezicht steeds breder. Ik keek naar mijn lange vriend en schudde mijn hoofd opvallend. “Je kunt beter stoppen Frank”, probeerde ik nog een keer. Frank negeerde mij al zeker een half uur. Hij ging helemaal op in het spel. Hij staarde met grote ogen naar het balletje in het roulette spel. “Alweer zwart!” riep Frank en gooide zijn armen in de lucht, het biertje op de rand van de tafel nam hij bijna mee.
Continue reading
Haar handen trilden terwijl ze de kassa openmaakte. “Schiet op!” klonk het luid. Ze zag alleen de felblauwe ogen, de rest van het gezicht van de overvaller was bedekt met een zwarte windkraag en een dikke wollen muts. In zijn lage stem meende Myrthe een licht Gronings accent te horen. Continue reading
“Mevrouw Noordzij, wakker worden!”
Mijn krakende stem lijkt vandaag zachter dan ooit: “Nog een half uurtje.”
“Mevrouw, u wordt altijd om tien over zeven geholpen.” Ik heb m’n ogen amper open, maar de zuster heeft haar armen al om mij heen geslagen en tilt me overeind naar de rand van het bed. Ik kreun als ze mij omhoog helpt in mijn sloffen. “Rustig aan!” roep ik, bozer dan bedoeld. Continue reading
