Er was een hoop gedoe over de Netflix-film ‘To The Bone’. Alweer durfde Netflix het aan om een moeilijk onderwerp aan te snijden: eetstoornissen. Met de vele kritische geluiden van 13 Reasons Why nog in het hoofd, gooiden ze de trailer van To The Bone online. En meteen waren diezelfde geluiden terug: ‘Dit verheerlijkt de ziekte.’ ‘Oh wee als ze het niet realistisch maken, het is geen vrolijke zaak!’ En zelfs: ‘Dat ze Lily Collins dit aan doen! Ze had zelf anorexia en nu moet ze opeens weer afvallen!’
Die kritische geluiden maken het lastig om neutraal naar deze film te kijken. Hoe zetten de regisseur en schrijver dit verhaal neer? Is het te aantrekkelijk gemaakt, te luchtig of is het rauw en eerlijk?
Allereerst wil ik zeggen dat ik geen idee heb. Ik heb geen ervaring met eetstoornissen – gelukkig! – en kan dus niet weten hoe mensen met dat verleden deze film zien. Ik ben ook niet gevoelig voor eetproblemen, dus ook daar kan ik geen mening over hebben. Het enige wat ik kan meegeven is hoe ik deze film heb ervaren.
To The Bone: laatste poging om beter te worden
Ellen (Eli) is een 20-jarig meisje dat lijdt aan anorexia. Het grootste gedeelte van haar tienerjaren heeft ze doorgebracht in verschillende herstelprogramma’s, maar helaas zonder succes. Haar familie is vastbesloten om een oplossing te vinden voor haar probleem en stuurt haar naar een huis voor jongeren onder leiding van een nogal bijzondere dokter. Een alternatieve manier, als laatste strohalm. Ellen, verrast door de ongebruikelijke regels en gecharmeerd door haar medepatiënten, moet haar verslaving onder ogen komen.
Luchtig over anorexia
Toegegeven: ik vond de film soms best luchtig. Ik miste de gevoelens, de gedachten, de strijd. Het komt wel voor, maar is een beetje sluimerend. Alsof je echt meekijkt, maar niet te dichtbij komt. Het huis waar Ellen in woont is bijna gezellig te noemen. Ik kan mij voorstellen dat mensen daardoor bang zijn dat het te aantrekkelijk is neergezet. Hoewel de gebeurtenissen van de hoofdpersoon alles behalve aantrekkelijk zijn…
Maakt dat ik het verhaal wel goed vond. Het leven is zwaar en pittig en iedere hoofdpersoon in deze film gaat er op zijn eigen manier mee om. De manier waarvan zij denken dat de juiste is. Dat dit het beste werkt. Iedereen doet zijn of haar best. Ook als dat effect heeft op een ander. Het was een mooi rond verhaal, er gebeurt veel en daardoor ook fijn om naar te kijken.
Tot het einde
Toch is het niet allemaal luchtig. Ellen gaat de strijd met zichzelf en haar ziekte aan. En de manier waarop dit gefilmd is, is prachtig, bizar en heftig. Het diepste punt is bereikt. Lily Collins is sowieso echt een topactrice en zet dit ontzettend realistisch neer.
Kortom: To the Bone is een goede film, maar soms te luchtig. Ik mis scènes waarin de hoofdpersonen echt vechten, zich terugtrekken in zichzelf, hopeloos voelen. Volgens mij mist daar de eerlijke en rauwe kant. Hoewel ik persoonlijk niets aantrekkelijk zou vinden aan dit leven, maar nogmaals: ik kan het niet weten. Gelukkig.
Gezien: 14/07/17
Cijfer: 7
