Ziggo Dome is goed gevuld vanavond, maar het is rustig. Het publiek wacht ontspannen op de set van Editors. De relaxte bezoekers worden dan ook ruw opgeschrikt als iets over negen – stipt op tijd – het nummer ‘Sugar’ door de speakers galmt. Opgewarmd door grote vlammenwerpers openen de Britse heren de show.
Eerder dit jaar stond de band nog in Gashouder Westerpark en op Lowlands. Het nieuwe album The Weight of Your Love ging rechtstreeks naar nummer één in ons landje. Dit zorgde voor een massale toeloop van bezoekers. Een derde show was dan ook geen overbodige luxe. Zijn er dan vooral fans van de laatste songs? Het is nogal verdeeld in Ziggo Dome vandaag. De klassieke hits ‘Bones’ en ‘Smokers Outside the Hospital Doors’ krijgen veel mensen aan het meezingen, maar de groep weet pas echt tot het publiek door te dringen als de single ‘Ton of Love’ wordt ingezet.
Er zijn grote verschillen tussen The Black Room en The Weight of Your Love. Het eerste album was om de luisteraars te overtuigen van de muzikaliteit, het laatste is gemaakt om mee op te treden..
Prachtig weer, vrolijke mensen, lekker eten. De zaterdag was een top dag. En dan was er ook nog goede muziek (dit schrijf ik natuurlijk in totaal willekeurige volgorde).
Twenty One Pilots Ik begin met een hoogtepuntje. Nee hoogtepunt. De set van Twenty One Pilots. Ik had het er al over in mijn Lowlands voorpret blogs. Dus ik hoopte dat niemand teleurgesteld werd. De tent was tamelijk leeg, er stonden voornamelijk fans (The Lumineers was net afgelopen). Na het openingsnummer – of zeg act, de twee heren droegen gekke bivakmutsen – stroomde de kleine Charlie tent vol (mede door ons harde gejuich). Zanger Tyler Joseph maakte de show samen met het publiek. Het publiek werd een extra bandlid met zang, drums en rap. Daarnaast heb ik genoten van hoe de paar honderd man samen sprongen, dansten en juichten, ja ik ook. Wat een feest! De nummers waren zeer divers, van rap met een stevige beat tot folky met de ukelele. De heren zijn gemaakt om op te treden. Alles op het podium werd betrokken bij het optreden. En midden óp het publiek kunnen staan is ook vrij knap zo vroeg in je carrière. In Amerika is de band al een stuk groter, maar dankzij Lowlands – gesprek van de dag + uitverkochte plaat – gaat het ook hier vast hard. Trouwens, de band moest de set eindigen – het was tijd – maar het publiek heeft nog 10 minuten staan roepen om meer. De presentator moest de mensen letterlijk wegjagen, wat een luid boegeroep opleverde. Ik denk dat het bij Chase and Status nog te horen was en dat is harde muziek…
Geluid een beetje hard, dicht bij de boxen. Bron filmpje is Richard Ridder
Daughter
Nog een show waar ik van begin tot het einde heb genoten. Daughter is een indiefolk band uit Engeland. En als ik er ergens van houd is het wel indiefolk. Ook wel een van de hipstershit-stijlen. Daughter leerde ik eind 2011 kennen, toen ik als Ben Howard verslaafde mijn vriend – eveneens Ben Howard addict – leerde kennen en we non stop alles overnamen wat Ben Howard als aanrader bracht. Zijn favoriet op dat moment? Daughter, samen (met zangeres Elena) zongen ze Black Flies. Nu staat Elena met haar bandleden in de India tent en blijkt Ben echt eerlijk te zijn geweest over haar. Wat een stem, wat een schattig gegiechel. Maar vooral de nummers van Daughter zijn adembenemend. Bijzondere teksten, diepe teksten over alle kanten van het leven, vooral de dingen waar we ons elke dag over verbazen, negatief en positief. Een supersterk optreden, wisseling tussen The XX rustige songs en stevige folksongs.
Nevermind
Toen Nirvana’s album Nevermind uitgebracht werd, was ik 5. Dus nee, bewust heb ik het niet meegemaakt. Maar mijn oude neven draaiden de songs grijs en toen we MTV kregen heb ik ook met veel bewondering naar de stoere mannen van Nirvana gekeken en geluisterd. Op Lowlands speelden Nederlandse artiesten nummers van het album. Verrassingen? The Opposites maakten er echt eigen nummers van, maar ik had nooit verwacht dat Willy zo’n goede grunge stem had! Kensington gaf een goede sound en Ella Bandita en DeWolff bleven het dichts bij het origineel. Maar wat heet origineel. Dit is natuurlijk simpelweg een coveract, een ode aan een band die niet meer bestaat. Ze kunnen nooit het origineel evenaren. En niet elke band was aangenaam om te zien of te horen in deze setting. Moss, nee. Het album met de covers was trouwens het best verkochte album op het festival.
Imagine Dragons
Leuk bandje hoor, de songs zijn makkelijk mee te zingen en erg toegankelijk (lees top 40). Maar live viel het best tegen. De stevige songs en de bekendere hits waren leuk om te horen – vooral omdat het publiek zo enthousiast was, maar de rustige songs waren behoorlijk saai. Het klonk erg als The Script en dat vind ik eigenlijk ook geen leuke band, te weinig vernieuwend en te weinig diversiteit in de songs. Radioactive was trouwens wel een hoogtepunt, als ze op die tour doorgaan, dan wil ik ze nog wel een kans geven. Verrassend genoeg stond de tent vol met mannen (en dat voor een The Script coverband), maar die kwamen alleen voor Radioactive (in het filmpje helemaal achteraan, kijk wat een tof publiek!). Oordeel zelf.
Miles Kane
Ik hou echt van die rauwe Engelse sound, de sound die al sinds Joy Division door het land zweeft. Miles Kane brengt de britpop naar Lowlands. Als frontman van The Rascals en The Last Shadow Puppets (met inderdaad Alex Turner van Arctic Monkeys), heeft hij al veel live ervaring en ook Lowlands ervaring. Met het grootste gemak speelt hij de Bravo tent plat. Wel heeft de set een hoog tempo, als stugge Engelsman hoor je hem niet (veel) praten. Ik vind dat vaak wel prettig, maar sommige mensen vinden dat onpersoonlijk of noemen hem zelfs arrogant. De set was top, dit omdat Miles echt hele goede nummers heeft. Zijn stem heeft ook een constante kwaliteit. Geen poeha, geen extra’s. Maar ‘gewoon’ goed.
The Lumineers
HO, HEY! Eindelijk een optreden waar fans de overhand hebben, overal waren spandoeken. De hit Ho, Hey werd al vrij vroeg in de set gespeeld. 10.000 mensen die tegelijk zingen, kippenvel. De songs van The Lumineers zijn folky, maar neigen bijna naar country. Een echt Amerikaanse sound, dus niet voor iedereen. De songs lijken ook vrij veel op elkaar. Toch is het geen saaie set. Dit omdat de band zelfs in de Alpha het publiek centraal zet. Als ze op een gegeven moment midden in de tent staan – staan ze opeens voor mijn neus – lijkt het bijna alsof ze denken dat ze in een kleine club staan. En zo voelt het ook, lekker fijn dicht op en met elkaar naar muziek luisteren.
Editors
De hoofact van de avond, Editors. Meteen bij de eerste song zeg ik tegen mijn vriend: ik heb ze toch al eens live gezien? Snel bedenk ik mij dat het zelfs al de vierde keer is. En toch geen herinneringen? Nee. Editors is een topband. Echt een band vol rasechte muzikanten en liedjes die staan als een huis. Maar er zitten geen elementen aan de set die echt blijven hangen. Je kent de nummers, maar je zingt ze niet de hele avond lang. Ze spelen de songs, maar het is geen ‘act’. Dit zijn muzikanten die leven voor de muziek. Goede muziek, maar geen unieke uitschieters. Allemaal een 7, geen 10 en geen 2. En ja, die zesjes, die vergeet je vaak. Voldoende, dus die kan je weer vergeten. Oeps.
Verder nog The Veils gezien, maar slechts een paar nummers. Klonk erg goed, maar ik heb net te weinig kennis van de songs om echt gepakt te worden.
Eindelijk Chase and Status live gezien. Ik heb ze regelmatig van een afstandje bewonderd, maar nooit echt naar een optreden geweest. Nu stond ik daar in de Alpha te springen en dansen. Leuk feest, maar ook niet meer dan dat. Major Lazer daarentegen gaf wel echt meer dan een leuk feest. Die gaven een nieuwe dimensie aan het woord feest. Helaas hebben wij het alleen van een afstand gezien, want die tent was overvol dansenden, glijdende mensen. Al met al een TOP dag! Wat Lowlands vandaag heeft gebracht was fantastisch. Toppers!
