Ik heb al opgebiecht dat ik fan ben van SciFi films. En omdat ik mij niet schaam voor mijn geekness, durf ik nu ook toe te geven dat ik ook dol ben op animatiefilms. De afgelopen tijd heb ik een aantal gezien, waaronder Epic.
Het verhaal Epic draait om een tienermeisje MK die na de dood van haar moeder, bij haar vader komt te wonen. Papa is een man die leeft in de jungle. Zijn leven bestaat uit het spotten van vogels, exotische dieren en… bladmensen. Bladmensen? Ja, kleine wezens die rondvliegen op vogeltjes en ander gespuis. Zoals in veel tekenfilms en familiefilms – been there, done that – verandert MK in een klein mensje. De koningin sterft (zo origineel een sterfmoment aan het begin van een animatiefilm) en MK moet het land van kleine mensjes redden. Wat een druk op de schouders van dit tienermeisje!
Mijn oordeel Een duidelijk gevalletje van ‘probeert te hard’. Dit verhaal is al vaker vertelt. Het recept werkt; familieruzies wordt familieliefde, slecht tegen goed, liefde op het eerste gezicht. Maar alles in één film werkt verstikkend. Zit je aan de ene kant te kijken hoe MK tegen de slechte mugvleermuisengeschurk-achtigen vecht, is er ook nog het feit dat ze opeens klein is geworden en ze haar vader’s liefde moet terugwinnen. En dat allemaal terwijl ze verliefd wordt. Aargh. Het mist daardoor diepgang. Ook is er weinig ruimte voor humor, met uitzondering van twee nogal maffe slakken. De ‘kleine’ wereld is wel eentje die tot de verbeelding spreekt, de animaties van de omgeving van dit kleine volk zijn werkelijk prachtig. Door die twee kleine – snap je hem? – puntjes weet de film toch nog een 5 te scoren.
Ik ben een Sci-Fi geek. There, I said it. Mijn vriend vindt het hilarisch dat te zeggen als ik met mijn lightsaber door het huis loop. Of als ik vraag wanneer ze zwaartekracht in een ruimteschip gaan uitvinden – al die Sci-Fi mensen en wezens lopen en ademen normaal in films. En Discovery series over aliens die op aarde landen vind ik ook zó interessant. Wat als? Omdat ik deze week films zag die mij aan het nadenken zetten, bij deze een blog met filmrecensies.
Star trek Into Darkness (2013) Ben jij een cumberbith of een pinehead? Marleen, waar heb je het over?! Zo heten de fans van de hoofdpersonen in deze film: Chris Pine en Benedict Cumberbatch. Als ik moest kiezen ben ik een cumberbitch, want hallo, hoe geniaal is Benedict in Sherlock? Maar goed, de film. Eerder deze maand zag ik deel 1 en was aangenaam verrast. Het is werkelijk Star Trek gebleven, ondanks dat het in een nieuw hedendaags jasje is gestoken. Leuk ook dat de oude Spock een rol heeft in de film. In deel 2 (eigenlijk deel 13, qua Star Trek films) komt het gevaar niet van een bizarre wegweg planeet, maar van binnen in de organisatie. En die strijd wordt al snel heel persoonlijk. Een spannende film met veel actie. Mijn hoogtepunt is het sarcasme van Scotty (Simon Pegg, altijd goed), als hij terugkomt op het schip. Het verhaal bracht ook wel wat kriebels bij mij boven, ik ben benieuwd of de toekomst zulke ontwikkeling met zich mee brengt – ik noem het maar gewoon – invriezen en weer tot leven wekken van mensen. Ook de ontwikkeling van de hoofdpersonen vond ik interessant in vergelijking met deel 1. Maar verder is het geen diepgaand verhaal, alleen vermakelijk. Een verhaal voor een avond met vrienden op de bank.
Everything Must Go (2010) Vast een tip van Ikbenirisniet, want onze filmsmaak komt overeen. Ik als Will Ferrel hater – haat is een groot woord, maar ik kan niets met zijn humor – durfde het aan deze film te kijken. Het is namelijk geen comedy, maar een tragisch komedisch verhaal. De hoofdpersoon Nick Halsey heeft de grootste pechdag uit zijn leven. Hij verliest zijn baan, is de 12 stappen uit het AA-programma helemaal vergeten en dus weer terug bij af als alcoholist. En als hij thuiskomt is zijn vrouw er vandoor. Ze heeft meteen maar al zijn hebben en houwen in de voortuin gedumpt en alle sloten veranderd. Wat nu? Nick gaat de strijd aan met zijn vrouw, de buren, spullen, maar vooral met zichzelf. Best leerzaam om zo naar het leven te kijken, wat heb je aan spullen als je iedereen kwijt bent en geen richting meer hebt in het leven?
Cijfer: 6/10
Moon (2009) Deze film wilde ik al heel lang zien, maar nooit gedaan. Eindelijk was het zo ver, ik had zin en tijd om de film te zien, in de trein. En het was het wachten waard. Wat een bijzondere film! Hoofdpersoon Sam Bell heeft nog maar twee weken te gaan op de maan, waar hij in zijn eentje werkt aan het produceren van energie voor de aarde. Nog even en hij kan terug naar zijn familie op aarde. Maar dan gebeuren er rare dingen. Hij ontdekt dat er ‘geknipt’ is in de beelden die van aarde worden verstuurd, hij ziet andere mensen – iemand die wel heel erg op hem lijkt! – op de maan en krijgt een ongeluk. Vanaf dan is niets meer wat het lijkt. Weer een film die mij aan het denken zette, waar gaan we heen met de wetenschap? Wat is mogelijk? Wat is menselijk en wat is ‘gemaakt’? Verwacht geen actie, maar diepgaande gesprekken en een hoop mindfuck. Must see.
Cijfer 8/10
Never Let Me Go (2010)
Als jullie nu nog niet weten dat ik van films houd die mij aan het nadenken zetten… Never Let Me Go is weer zo één. In een wereld waar alle ziekten genezen kunnen worden, wordt een speciale groep kinderen geboren. Deze kinderen zijn geboren met maar één levensdoel: anderen helpen. En dan bedoel ik niet met goede daden, maar met wat ze ‘in’ hun lichaam hebben. Het speelt zich af in de jaren ’70, ’80 en ’90, maar dan een net iets andere dimensie. Hoe ver durven we te gaan met onze zorg? Is de een belangrijker dan de ander of verdienen we dezelfde rechten? Krijgen de hoofdpersonen in de film een tweede kans of is hun lot al bepaald? Ik houd van Britse films, van Andrew Garfield en van liefdesverhalen, want ja er zit ook veel romantiek in de film. Een minpunt: er zit weinig vaart in, daardoor is de film soms best saai. Maar het bizarre van dit verhaal levert zeker een zeven-min op.
Geen blogs meer over Lowlands? Ha, nou wel een beetje hoor. Deze film zag ik namelijk op Lowlands… telt dat ook?
Het verhaal Ik quote Pathé: “The Bling Ring is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een groep tieners die de huizen van een aantal rijke, Amerikaanse celebrities leegroofden. Onder andere Paris Hilton, Orlando Bloom en Lindsay Lohen waren slachtoffer van deze bende. Aan het hoofd van de bende staan Marc (Israel Broussard) en Rebecca (Katie Chang). Samen met hun vrienden Nicki (Emma Watson), Chloe (Claire Julien) en Sam (Taissa Farmiga) beginnen ze websites van beroemdheden af te speuren naar de verblijfplaatsen van hun favoriete idolen. Wanneer de celebs niet thuis zijn, breken ze in en stelen ze hun designerkleding, geld, naaktfoto’s en juwelen. Met het geld financieren ze hun eigen wilde – en luxe – levensstijl.”
Oordeel Als fashion liefhebber vind ik het natuurlijk heerlijk om die grote inloopkasten te zien. En ik geloof best dat Paris Hilton kussens heeft met haar eigen gezicht erop. Het verhaal gaat eigenlijk niet dieper dan dit. Het is zelfs tamelijk langdradig. Naar school, inbreken, zuipen, drugs gebruiken en naar school. En weer opnieuw. Alle sterren waar ze zijn geweest worden in de film behandeld, dat had best korter gekund.
Het beste vond ik de uitwerking van Nick’s karakter. Hij wordt overduidelijk meegesleept in een wereld waar hij niet hoort. Maar hij heeft behoefte aan aandacht, wil opgenomen worden in een groep en is dol op fashion en celebs. Hij is ook de enige die de nodige twijfels blijft hebben. Ze zijn nog erg jong en naïef, dat is goed vastgelegd in de film. Dit levert ook frustraties op bij iedereen met gezond verstand. Vooral de scènes waar de groep in de grootste clubs verblijven (ze zijn 17?) en drugs gebruiken komt ongeloofwaardig over. En dat terwijl dit wel de werkelijkheid was voor deze OC kids. Een aangename film voor iedereen die het verhaal kent en/of interesse heeft in de lifestyle of the rich and famous. Maar voor het verhaal hoef je niet te gaan. Ook al in het Sofia Coppola.
Note Dit is een waargebeurd verhaal. Het hele verhaal lees je op Vanity Fair (The Suspects Wore Louboutins). Inmiddels zijn we vijf jaar en een hoop wijsheid verder en zijn ze weer allemaal ‘vrij’. Afgekickt, bezwangerd en op zoek naar aandacht – nee niet allemaal, hoewel de meeste van de groep wel heeft meegeholpen aan de film. Waar ze nu zijn? Lees je hier. En op Twitter kan je Nicki (in het echt Alexis) en Marc (in het echt Nick) volgen.
