Chichén Itzá is één van de zeven nieuwe wereldwonderen. Alleen daarom al moesten we er heen. Maar ook omdat het een van de belangrijkste steden was van de maya’s. De bijzondere piramide van Kukulcán moet je van dichtbij zien.
Een lange busrit volgde vanaf een winkelcentrum in Playa del Carmen, via een commerciele markt met een heerlijke cenote (water bevattende grot) en een grote lunch met heerlijk traditionele gerechten, kwamen we uren later dan toch aan bij Chichén Itzá (noem het vooral geen Chicken Pizza, want je wordt meteen weer op de bus teruggezet).
In de brandende hitte luisterenden we aandachtig naar de gids over de piramide van Kukulcán. De piramide is niet meer te beklimmen door een dodelijk ongeval een tijdje terug, maar dat maakt de piramide niet minder mooi.
In de negende eeuw werd de piramide van Kukulcan gebouwd door de maya’s. Het is een trappiramide, met aan elke kant een trap met 91 treden plus een laatste trede als platform. In totaal dus 395 treden. Toeval? We weten allemaal hoe de maya’s al bezig waren met kalenders en seizoenen, maar of dit bewust is weet niemand.
De piramide heeft nog twee hele unieke punten. Nummer 1: het geluid. Als je onderaan de trap voor de hoofdingang van de piramide gaat staan en een paar keer klapt, komt het geluid terug. Dat is opzich niet vreemd, we kennen allemaal de echo. Maar het geluid die deze piramide maakt is heel anders. Het is een soort gepiep van een vogel dat weerkaatst. Een ongelooflijk geluid die je niet verwacht op deze plek. Hoe komt het dat de tempel zo piept? Dat heeft weer te maken met de unieke bouw van deze piramide. Door de hoogte van de tempel, de vormen van de stenen en de bijzondere treden, weerkaatsen het geluid in een andere toonhoogte. Bijzonder.
Een andere bijzondere gebeurtenis vindt elk jaar plaats op de dag dat de lente begint en de dag dat de herfst begint. Toeval? Guess not. Op die dag valt de zon op zo’n manier op de piramide dat de schaduw die dan door de trappen ontstaat lijkt op een kruipende slang.
Op het moment dat we onze handen hadden dicht geslagen, brak de hel los boven ons hoofd. Onweer en regen kwam met bakken naar beneden. We liepen nog langs een spelveld waar vroeger een bijzonder balspel werd gespeeld. De winnaars werden opgeofferd. Dat klinkt nogal tegenstrijdig, maar voor de maya’s betekende dit een godelijke winst. Kort daarna stonden we tot onze knieën in het water en waren we onze groep kwijt. Met chagrijnige hoofden liepen we ze te zoeken, maar dit bleek onmogelijk in deze stortbui. Terug naar huis dan maar, drie uur in de koude bus.
Maar we kunnen wel een wereldwonder van ons lijstje afstrepen!
