De eerste schrijfwedstrijd waar ik aan mee deed was Het Cadeau van Schrijverspunt. Ik schreef het korte verhaal ‘verlovingsring met bijsmaak’. Helaas was ik geen winnaar, maar ik kreeg een goede beoordeling. Hieronder lees je mijn verhaal!
Haar ogen fonkelen bijna net zo fel als de diamant die ze in Mandy’s gezicht duwt. Ze gilt het haast uit: “Is hij niet prachtig?” Voorbijgangers kijken lachend achterom. Dat doet Mandy beseffen dat ze beter ook kan lachen. Ze spant haar mondhoeken aan en duwt ze met alle kracht omhoog. Ze ziet er eerder uit als een bezeten clown dan als een enthousiaste vriendin. Lisa merkt het niet en blijft maar ratelen over die knoert van een diamant om haar vinger. “Van Max gekregen, het was een verrassing. Hij had zelf al een cadeau gekocht voor mijn verjaardag, ik mocht er geen uitzoeken. Hij nam me mee uit eten bij een van die restaurantjes aan de gracht. Zo romantisch, met twinkelende lichtjes die weerkaatsten in het water.”
Lisa neemt een snelle slok van haar wijn en vervolgt: “Maar toch was ik niet vrolijk. Ik bleef vissen naar het cadeau, maar Max wilde niets loslaten. Ik was al bijna négentien uur jarig en nog steeds had ik geen cadeau. Belachelijk toch? Vervolgens vraagt hij ook nog of dit etentje niet voldoende is. Daar werd ik echt boos over. Wat denkt hij wel?”
Mandy rolt opvallend met haar ogen, maar ook dat merkt Lisa niet. “Dus kregen we ruzie. We zaten al aan de tiramisu en ik had nog steeds geen cadeau. Komt er ook nog zo’n vieze straatmuzikant naast ons tafeltje staan. Je kent die types wel, lang haar, viool vol vlekken, apenpakje aan. Echt zó onromantisch. Ik stuurde die vent weg, werd Max woedend! Hij smeet het doosje met de ring op tafel. ‘Je bekijkt het maar! Ik wilde je ten huwelijk vragen, jij botte trut!’ Ja echt, dat zei hij echt!”.
Mandy lacht hardop. Lisa kijkt haar verbaasd aan. “Ja, raar hè? Ik moest natuurlijk gelijk huilen.” Lisa verheft haar stem tot standje zeer luid. Mandy kijkt geschrokken om zich heen naar de andere gasten op het terras. Die lijken vooral te genieten van Lisa’s overdreven monoloog. Mandy wil nog een slok wijn nemen, maar haar glas blijkt al leeg. Ook dat nog. Die Max is vast gek geworden, denkt ze. Waarom heeft hij Lisa alsnog gevraagd? Het is alsof Lisa haar gedachten leest. “Je weet dat Max er niet tegen kan als ik ga huilen. Die wordt helemaal week. Ik heb de beste massages gekregen na een flinke huilbui,” zegt Lisa met een dikke knipoog. Mandy reageert met een geluid dat nog het meest lijkt op een kat die in een haarbal stikt.
“Max probeerde mij te troosten. De violist was opgehouden met spelen en de mensen om ons heen waren zachter gaan praten. Ik zei dat ik ook graag met hem wilde trouwen, maar dan moest hij mij wel écht vragen. Max was naast mij gaan zitten. Hij vroeg of ik dan niet meer verdrietig zou zijn. Ik reageerde dat ik vast wel weer ging huilen, maar dit keer van blijdschap. Dat vond hij beter en hij ging op zijn knieën. Die violist begon weer te spelen. Max had dat geregeld, zo romantisch!” Lisa kijkt zelfgenoegzaam naar haar vinger. “En de ring is prachtig! Ik ben nu al benieuwd naar mijn trouwring. Hopelijk heeft die ring een grotere diamant!”
“Nog groter?” vraagt Mandy verbaasd. Het is de eerste keer dat ze wat zegt sinds ze met haar vriendin op het terras is gaan zitten. “Ja, deze is inderdaad ook al best groot. Maar een lichtroze, klassieke diamanten ring lijkt mij ook wel wat.” “Maar hij is prachtig, dat zei je net zelf ook!” zegt Mandy met een lichte irritatie in haar stem. Was Lisa altijd al zo verwend? Was ze altijd al ondankbaar? Mandy weet het niet meer.
Mandy denkt terug aan die ene avond, vier maanden geleden. “Wat doe jij hier?” vroeg Lisa. “Ik wilde nog even met je praten,” zei Mandy zacht. Lisa omhelsde haar. “Ik ga je ook echt missen, Mandy. Maar ik wil heel graag bij Max wonen.” Mandy werd stil van de knuffel, ze wilde eigenlijk praten over hun vriendschap, niet over Max. Ze wilde zeggen dat ze gekwetst was. Dat ze ook haar eigen verhaal kwijt wilde. Maar op het moment dat ze haar mond opende, verscheen Max in de deuropening. “Hoi Mandy!” Hij omhelsde de knuffelende dames.
Mandy heeft Max altijd gemogen. Hij kwam vaak bij hen eten en toonde altijd interesse. Hij was eerlijk, zonder bot te zijn. Lief, zonder klef te zijn. Mandy begreep best dat Lisa als een blok voor hem was gevallen met die kuiltjes in zijn wangen. Maar Mandy bleef bij haar standpunt: een man leidt af. En Lisa was daar het levende bewijs van.
Lisa kwam steeds minder vaak opdagen op het werk. Ze nam ontslag, omdat Amsterdam ‘veel te ver’ was van haar huis in Utrecht. De dames zagen elkaar minder en minder. Mandy voelde zich eenzaam. Ze hadden elkaar al drie weken niet gezien. Mandy was boos, verdrietig en wilde een gesprek aangaan met haar vriendin. ‘Die rustige Lisa met haar droomcarrière zou toch nog wel ergens zitten?’ dacht ze nog.
Totdat ze bij Lisa op het terras aanschuift en beseft dat ze in Lisa geen vriendin meer ziet. Mandy weet het nu zeker, ze zal deze vriendschap verbreken. Ze heeft niets aan een eenzijdige relatie. Beter dat ze nu loslaat. Ze ademt zwaar en luistert amper nog naar de woorden van Lisa. Het is tijd, ze moet het nu zeggen. “Mandy?” hoort ze opeens. Ze kijkt op in de felblauwe ogen van Lisa. “Ja?” zegt ze verbaasd. Heeft Lisa door dat Mandy niet meer luisterde? Weet ze wat Mandy wil zeggen? Ze voelt zich betrapt en bloost. Lisa glimlacht en zegt: “Wil je mijn getuige zijn?”
