Uit mijn collectie korte verhalen: een verhaal over een nieuwe liefde.
Ze reageerde niet, ze keek hem niet eens aan. Hij probeerde het nogmaals: “Hallo.” Ze keek eindelijk op en zuchtte. “Hoi”, zei ze ongeïnteresseerd. Hij wilde niet opgeven en stak zijn hand uit. “Ik ben Bram, hoe heet jij?”
Continue reading
Uit mijn collectie korte verhalen: een verhaal over vriendschap.
De stapel fiches werd steeds hoger en de glimlach op Franks gezicht steeds breder. Ik keek naar mijn lange vriend en schudde mijn hoofd opvallend. “Je kunt beter stoppen Frank”, probeerde ik nog een keer. Frank negeerde mij al zeker een half uur. Hij ging helemaal op in het spel. Hij staarde met grote ogen naar het balletje in het roulette spel. “Alweer zwart!” riep Frank en gooide zijn armen in de lucht, het biertje op de rand van de tafel nam hij bijna mee.
Continue reading
Haar handen trilden terwijl ze de kassa openmaakte. “Schiet op!” klonk het luid. Ze zag alleen de felblauwe ogen, de rest van het gezicht van de overvaller was bedekt met een zwarte windkraag en een dikke wollen muts. In zijn lage stem meende Myrthe een licht Gronings accent te horen. Continue reading
“Mevrouw Noordzij, wakker worden!”
Mijn krakende stem lijkt vandaag zachter dan ooit: “Nog een half uurtje.”
“Mevrouw, u wordt altijd om tien over zeven geholpen.” Ik heb m’n ogen amper open, maar de zuster heeft haar armen al om mij heen geslagen en tilt me overeind naar de rand van het bed. Ik kreun als ze mij omhoog helpt in mijn sloffen. “Rustig aan!” roep ik, bozer dan bedoeld. Continue reading
De eerste schrijfwedstrijd waar ik aan mee deed was Het Cadeau van Schrijverspunt. Ik schreef het korte verhaal ‘verlovingsring met bijsmaak’. Helaas was ik geen winnaar, maar ik kreeg een goede beoordeling. Hieronder lees je mijn verhaal!
Haar ogen fonkelen bijna net zo fel als de diamant die ze in Mandy’s gezicht duwt. Ze gilt het haast uit: “Is hij niet prachtig?” Voorbijgangers kijken lachend achterom. Dat doet Mandy beseffen dat ze beter ook kan lachen. Ze spant haar mondhoeken aan en duwt ze met alle kracht omhoog. Ze ziet er eerder uit als een bezeten clown dan als een enthousiaste vriendin. Lisa merkt het niet en blijft maar ratelen over die knoert van een diamant om haar vinger. “Van Max gekregen, het was een verrassing. Hij had zelf al een cadeau gekocht voor mijn verjaardag, ik mocht er geen uitzoeken. Hij nam me mee uit eten bij een van die restaurantjes aan de gracht. Zo romantisch, met twinkelende lichtjes die weerkaatsten in het water.”
Continue reading
Een column over de Olympische Spelen, geschreven als Olympische sporter die meteen werd uitgeschakeld.
Hij viel. Ja, hij viel en we schrokken. Maar niemand was verbaasd. Iedereen was trots op die sterke man die weer opstond om zijn oefening af te maken. We wisten al dat hij een lichte blessure had, we wisten dat er veel druk was. Dus was het goed, het was niet erg. Hij is ook maar een mens.
Deze reactie in scherpe tegenstelling tot hoe er gereageerd werd op die ene vrouw in het water. De Olympisch kampioene die net niet won. Die op een paar honderdste te laat aantikte. Dat vonden we teleurstellend. Dat de concurrentie sterker was geworden en het verschil minuscuul, vergeten we even.
Continue reading
