Vanavond speelt Olly Murs in een uitverkochte Melkweg. Is hij gegroeid sinds zijn X-Factor UK avontuur of een eendagsvlieg die 4 jaar leeft?
Talentenjachten. Sinds een jaar of 10 zijn ze niet meer weg te denken uit muziekland. Maar toch weten maar weinig kandidaten door te breken. Uiteraard zijn er uitzonderingen, bijvoorbeeld One Direction. Maar een andere die nog steeds goed meedraait staat vanavond in een uitverkochte Melkweg: Olly Murs. Hij was nummer twee van het zesde seizoen X-Factor UK. Wist bij de eerste auditie al Simon Cowell’s hart te stelen. Weet hij ook harten te raken in Amsterdam?
Tijdens de eerste auditie bij X-Factor vroeg de jury aan de knappe buurjongen uit Essex: “Wat is jouw grootste droom?” Olly Murs antwoordt: “Om een popstar te zijn, beroemd te zijn, platen te verkopen. Om een wereldwijde superster te worden.” Een uitverkochte Melkweg is dan een goed begin. Een ander goed begin is de grote groep – veelal vrouwelijke – fans die al sinds het middaguur voor de deur liggen. Fans die vandaag alles uit de kast halen. In een prachtig massaal koor zingen ze tijdens het wachten alle grote top40 hits. Zelfs Olly roemt het publiek meteen bij binnenkomst. Hij is nu extra gemotiveerd om er een mooi feest mee te maken. Als dank krijgt Olly cadeautjes naar zijn hoofd gegooid, waaronder koekjes, ballonnen en een woordenboek. En dan is er nog geen noot gezongen.
Als Olly Murs zijn mond open doet, blijkt wel weer waarom hij zo ver kwam bij een talentenshow. Zijn stem is soulvol en zijn moves om door een ringetje te halen. Olly is van nature een entertainer, maar zijn stem heeft in 4 jaar tijd meer diepgang en soul gekregen. Met drie albums op zaak weet Olly met gemak een avondvullend programma neer te zetten. Hij maakt een feestje van het populaire ‘Troublemaker’. Tijdens ‘Dance with Me Tonight’ twerkt Olly over het podium. Met de nieuwste single ‘Dear Darlin’ weet hij harten raken.
Ondanks………..
Meer lezen? Het volledige artikel vind je op Festivalinfo.nl.
Ik heb al opgebiecht dat ik fan ben van SciFi films. En omdat ik mij niet schaam voor mijn geekness, durf ik nu ook toe te geven dat ik ook dol ben op animatiefilms. De afgelopen tijd heb ik een aantal gezien, waaronder Epic.
Het verhaal Epic draait om een tienermeisje MK die na de dood van haar moeder, bij haar vader komt te wonen. Papa is een man die leeft in de jungle. Zijn leven bestaat uit het spotten van vogels, exotische dieren en… bladmensen. Bladmensen? Ja, kleine wezens die rondvliegen op vogeltjes en ander gespuis. Zoals in veel tekenfilms en familiefilms – been there, done that – verandert MK in een klein mensje. De koningin sterft (zo origineel een sterfmoment aan het begin van een animatiefilm) en MK moet het land van kleine mensjes redden. Wat een druk op de schouders van dit tienermeisje!
Mijn oordeel Een duidelijk gevalletje van ‘probeert te hard’. Dit verhaal is al vaker vertelt. Het recept werkt; familieruzies wordt familieliefde, slecht tegen goed, liefde op het eerste gezicht. Maar alles in één film werkt verstikkend. Zit je aan de ene kant te kijken hoe MK tegen de slechte mugvleermuisengeschurk-achtigen vecht, is er ook nog het feit dat ze opeens klein is geworden en ze haar vader’s liefde moet terugwinnen. En dat allemaal terwijl ze verliefd wordt. Aargh. Het mist daardoor diepgang. Ook is er weinig ruimte voor humor, met uitzondering van twee nogal maffe slakken. De ‘kleine’ wereld is wel eentje die tot de verbeelding spreekt, de animaties van de omgeving van dit kleine volk zijn werkelijk prachtig. Door die twee kleine – snap je hem? – puntjes weet de film toch nog een 5 te scoren.
Hoewel het de afgelopen weken nog mooi weer was, zat ik al een herfstbui. Niet letterlijk en ook niet figuurlijk, maar wel qua lekkerbinnenrommelenenfilmskijkenmetpepernotenenthee- opdebank. Dat. Dus heb ik ook een hoop nieuwe films gezien. Waaronder Iron Man 3.
Iron Man 3
Ik vond Iron man 1 en 2 en The Avengers erg leuk. Niet alleen omdat ik fan ben van Robert Downey Jr., maar vooral omdat ik van die flauwe humor van Tony Stark houd, zijn sarcasme, die botheid, het narcisme. Iron Man is geen held, het is een anti-held. Eigenlijk is het maar een rijke lul, maar hij heeft wel het beste voor met de wereld.
Iron Man 3 borduurt voert op het vaste stramien van deel 1 en 2 en de stripboeken. Dit keer draait het om een terrorist, die de wereld in zijn greep heeft. Als Tony Stark de terrorist uitdaagt, begint er een spannende strijd, waar voor Iron Man eerst geen plaats is. Maar als hij de terrorist ontmoet blijkt dit verhaal veel dieper te gaan dan ‘slechts’ een religieuze oorlog. Met een geniale rol van Sir Ben Kingsley!
Iron Man 3 is een vermakelijke film. Het duurt even voordat de film op gang komt en lijkt in het begin sterk op elke andere superheldenfilm – waar ik trouwens dol op ben – maar niets blijkt minder waar. Hoewel veel overdreven vechtpartijen, nu ook meer diepgang in het kopje van Stark. En dat geeft het verhaal meteen meer glans.
Precies een week geleden. De tijd gaat te snel. Toen nog genietend van de mooiste artiesten, de vetste optredens en het lekkerste eten. Nu zien hoe het snel donker wordt, de was die nog moet gebeuren en liggend op de bank een filmpje kijken. Heul anders, maar stiekem ook erg fijn hoor… Hier mijn verslag van Lowlands zondag!
Jake Bugg
Jake Bugg en Marleen is geen goede combinatie. De vele keren dat ik in de rij heb gestaan om hem te zien, om uiteindelijk slechts 1 hand en 1 muzieknoot te horen. Gelukkig (alhoewel!) was de Alpha op Lowlands behoorlijk leeg bij zijn concert. We konden dus in het tweede vak vooraan staan. Het eerste deel werd een beetje overschaduwd door valszingende dames naast mij. Jake Bugg stond zelfverzekerd op het podium, hij speelt met de grootste gemak – maar zonder glimlach, zoals de andere Britse zangers Miles Kane en Alex Turner. Het tweede deel van de set is een stuk spannender. Met zijn elektrische gitaar krijgen zijn songs meer tempo en meer smoel. De andere – akoestische – songs zijn lief, maar ook wel erg braaf. En dat terwijl Jake’s teksten behoorlijk origineel en stevig zijn. Vooral het nummer ‘Kingpin’ belooft veel goeds voor de toekomst van deze jonge Brit. Jammergenoeg eindigt hij weer met de brave songs, wat het middenstuk het hoogtepunt maakt. Ach, hij had een hoogtepunt. Zijn album heb ik wel gekocht, want de nummers zijn heerlijk, ook de brave akoestische songs. Ik blijf een sucker voor romantische songs.
Bonobo
Bonobo is een bekende naam in de triphop wereld. Met acht albums krijgt hij dan ook met gemak de Grolsch tent vol. Sterker nog, het is zo extreem druk, mensen kunnen met moeite om je heen. Nu vind ik triphop best aangenaam om naar te luisteren, maar alleen tijdens ontspan moment en vlak voor het slapen. Niet met 20.000 lowlanders om je heen. De dromerige songs en de warmte van massa’s mensen om je heen, het werkt bij mij niet ontspannend. Ik vertoon vluchtverdrag en verlaat het optreden dan ook vrij snel.
Fall out boy
Ik ben fan van Fall Out Boy. Ik zag ze voor het eerst in februari 2006. Nu, ruim 7 jaar later staan ze weer voor mijn neus. Nu niet in de Melkweg met 1000 emokids om mij heen, maar in een half gevulde Alpha tent met leeftijdsgenoten (bijna 30ers, snap je). Het is een feest om al die songs weer te horen, verrassend hoeveel liedjes ik nog ken. En de nieuwe nummers worden luid door de massa mee gezongen. Ook de zanger is beter gaan zingen en de mannen – inmiddels, ook zij zijn ouder – zoeken veel interactie met het publiek. Maar zonder oordopjes (altijd +1 bij concerten!) is het geluid flink hard en overstuurt. Sterker nog, zonder oordopjes klinkt het vals, met oordopjes zuiver. Bizar. Nee, goed was het niet, maar wel een leuk feestje. Over 7 jaar weer?
James Blake
Frustraties. Pratende mensen, rokende mensen en niet geïnteresseerde mensen. Het concert van James blake is een luisterconcert met zijn dromerige elektronische songs, met stevige bas. Achterin was het geluid slecht en met die pratende mensen naast mij, werd het niet veel beter. Langzaam kroop ik naar voren, maar de tent was te vol. Ik hoor geen muziek, alleen de Bas, met hoofdletter B. Dan maar een keer in een kleine zaal James live zien. Van kennissen hoorde ik dat dit optreden van hem briljant was. Helaas heb ik niets te vertellen behalve blablabla. Jammer.
MS MR
Slechts 5 nummers gezien, maar wat voor een nummers. MS MR was een van mijn aanraders voor Lowlands en eentje die de verwachtingen waar heeft gemaakt. Wat een topwijf is die zangeres. Ze zingt goed en geeft echt een show weer, een artiest. Als artiest mag geel haar ook best, als normaal meisje is dat toch vrij…apart. Met het nummer Hurricane heeft MS MR een potentiële hit in handen. Het publiek gaat dan ook hard op dit nummer. En het cdtje werd ook als warme broodjes verkocht. Dat zegt iets in de tijd dat cd’s nauwelijks meer verkocht worden.
Franz Ferdinand
Om heel eerlijk te zijn, ontwijk ik deze band altijd (deze biecht werd zelfs op de NRC liveblog nog genoemd, zo uniek ben ik blijkbaar). De liedjes zijn wel leuk, maar niet ‘bijzonder’. Zo’n dertien in een dozijn bandje. Maar vooruit, ze staan deze keer in de Alpha. Het is mooi weer, dus we kunnen op de heuvel liggen. In de drukte vonden we nog een plekje, maar al gauw lagen we niet meer. De bezoekers waren zo enthousiast. Alle rijen in de tent en honderden mensen op de heuvel stonden te zingen en springen bij de hits ‘Take Me Out’ en ‘Do You Want To’. Wow. Wat een feest. Alsof de band dacht dat ze de afsluiter waren…
Check dit filmpje maar.
The Knife
Dansles van The Knife. Moderne dans, strakke turnpakjes, travestieten. Je kunt je al voorstellen dat dit een bijzonder concert was, door alleen al die drie kenmerken te lezen he? The Knife, you love them or hate them. Het is een show dat ze geven. Ik vergelijk het een beetje met een jaren ’70 rockopera. Bizarre scènes, zeer muzikaal en onmogelijk niet te willen ‘afkijken’. Must see act en dan niet om de muziek, maar om de act.
Nick Cave & The Bad Seeds Afsluiter van de avond was Nick Cave. Een rasartiest, eentje met tientallen songs, een reputatie waar je u tegen zegt en een connectie met het publiek alsof het een God is. Toch een maar. Nick Cave’s muziek is niet voor iedereen even toegankelijk. Het is erg bombastisch en klassiek. En dan bedoel ik niet klassiek als met violen, maar als in oldskool. Oude rock met veel gevoel, erg zwaar op de maag, erg uitbundig.