Uit mijn collectie korte verhalen: een verhaal over een nieuwe liefde.
Ze reageerde niet, ze keek hem niet eens aan. Hij probeerde het nogmaals: “Hallo.” Ze keek eindelijk op en zuchtte. “Hoi”, zei ze ongeïnteresseerd. Hij wilde niet opgeven en stak zijn hand uit. “Ik ben Bram, hoe heet jij?”
Ze keek naar zijn hand en draaide zich om, maar gaf wel antwoord. “Linda.” “Leuk je te ontmoeten Linda. Je bent bevriend met Derk en Maaike begreep ik? Leuk dat jullie ook gaan vanavond.” Ze knikte. “Ja, leuk”, zei ze sarcastisch en zuchtte nogmaals. “Ik wilde eigenlijk naar New Age”, zei ze zachtjes. Bram zuchtte ook, opgelucht. Haar ergernis kwam niet door hem, ze was teleurgesteld in haar vrienden. Hij maakte nog een kans. “Ja, New Age is ook altijd erg tof, maar ik weet zeker dat het in Imagine ook leuk is vanavond. Het bandje is echt heel goed”, probeerde hij te overtuigen. Ze was niet onder de indruk.
De kerkklokken boven hun hoofd luidden, het was negen uur. Linda schrok van het geluid en keek boos naar boven. “Best hoog”, zei ze. Hij keek ook. De kerktoren was omheind met steigers. Hij stond al jaren in de steigers, door geldtekort liep de restauratie regelmatig spaak. “Ik ga naar boven”, zei Bram resoluut. Linda keek verrast. “Hoe bedoel je?” “Ik wil die klokken weleens van dichtbij zien. Ik ga de kerktoren beklimmen!” Hij liep al naar het hek voor de steigers en klom gemakkelijk naar de andere kant. Linda bleef staan en riep het vriendengroepje terug. Iedereen keek naar Bram.
“Gast, je kunt gepakt worden!” riep zijn vriend Frank. Bram hoorde het wel, maar het drong niet tot hem door. Hij was begonnen aan de klim naar boven. Het klimmen ging hem goed af. Als klein jongetje deed hij ook niets liever dan in bomen klauteren. Hij viel regelmatig, maar had nooit iets gebroken. Hij maakte zich dan ook geen zorgen om de hoogte. Of om de politie. Zolang zijn vrienden niet teveel naar boven keken, zou niemand hem zien klimmen in het donker. De steigers hadden netten, waarachter hij zich gemakkelijk kon verbergen. De netten hielpen ook bij het snel naar boven klimmen. Hij zette zijn voet op de onderste stang en klom vervolgens via het net naar de volgende.
Bram beklom de kerktoren niet zomaar, Linda was gestopt. Linda keek naar hem terwijl hij de steiger beklom. Hij wilde dat ze keek, hij wilde dat ze verrast was en besefte dat vanavond heel leuk en verrassend kon zijn. Hij wilde indruk op haar maken. En dit was het beste wat hij kon bedenken. Hij was niet heel slim, had geen goede grappen en zijn uiterlijk zou hij zelf een zeventje geven. Linda was meer dan dat, zij was minstens een negen. Hij wist dat hij moest opvallen vanavond wilde hij een kans maken. Dit was de enige manier, hield hij zichzelf voor.
Hij zette zijn voet weer een stapje hoger. Terwijl hij zich omhoog hees, gleed zijn voet weg. Beneden hoorde hij een zacht gegil. Hij was al zeker 40 meter omhoog geklommen. Hij hing aan zijn handen, die pijn deden van het scherpe net. Het sneed in zijn handpalmen terwijl hij zich omhoog probeerde te trekken. Hij zocht met zijn voeten de randen van de steigers, een stang, een plaat, een stevig stuk net, iets om weer stevig te kunnen staan. Zijn voeten vonden een stang. Hij ademde zwaar. Zijn handen trillen, hij zag diepe sneden en bloed druppelde op de grond. Zijn armen voelden slap. Hij herpakte zijn evenwicht en nam een hap lucht. Hij klom weer verder, hij was al ruim over de helft. Nog een kleine 20 meter en dan stopten de steigers en was er alleen nog een stukje dak.
Het feit dat hij het hoogste punt kon zien, maakte dat hij zijn tempo versnelde. Met grotere stappen dan voorheen, klom hij over de buizen, door de netten, over de planken en stenen, tot hij bij het rand van het dak was. Hier was een uitzichtpunt. Hij klom over het muurtje en keek naar beneden. Hij kon niet voorbij de steigers kijken. Zouden zijn vrienden hebben gezien dat hij het hoogste punt had gehaald? Zou Linda onder de indruk zijn? Hij nam even een adempauze en keek over de stad. Overal brandden lampjes, hij zag gezellige terrasjes, neon verlichting op winkels, hij kon zelfs voorbij het station kijken. Vlug pakte hij zijn telefoon uit zijn zak en belde Frank. Die nam meteen op: “Ben je boven?” vroeg hij voordat Bram iets kon zeggen. “Ja, het is hier prachtig man, vet mooi uitzicht!” “Okay. Kom nu maar weer terug. We komen nog te laat.” Bram knikte, maar besefte dat Frank dat niet kon zien. “Ik kom zo snel mogelijk” en hij hing op.
De weg naar beneden ging nog best lastig. Bram moet telkens aan de netten hangen, zijn handpalmen deden pijn. Toch voelde hij zich goed, trots op wat hij bereikt had. Anderen konden hem misschien een idioot vinden om zoiets te doen, zoiets gevaarlijks en illegaals, maar hij voelde vooral de adrenaline. De hoogte, de spanning en Linda. Na een kwartier zette hij eindelijk zijn voeten weer op de klinkers. Hij klom over het hek en rende bijna naar zijn vrienden. Terwijl hij rende zag hij dat alleen Frank er nog stond. De rest van de groep was verdwenen.
“Waar is de rest?” “Bij het concert. Dat is al begonnen. Laten we gaan.” “Wanneer zijn ze vertrokken? Hebben ze nog gezien dat ik het heb gehaald? Dat ik boven ben gekomen?” Frank haalde zijn schouders op. “Denk een half uur geleden? Nou ja, Pieter, Rick en Amy in ieder geval, de anderen waren al eerder vertrokken.” Bram schrok. “Linda?” “Wie is Linda?” “Dat meisje met bruine haren en felblauwe ogen? Met die groene jas en zwarte sjaal?” Frank haalde zijn wenkbrauwen op, dat deed hij altijd als hij nadacht. “Ja, raar wijf was dat. Die wilde naar New Age, dus die zijn eerder vertrokken.” Frank zette een hoog stemmetje op. “Ze zei iets van: “Dat we niet naar New Age gaan is al erg genoeg, maar dat we dan ook nog met van die debiele gasten gaan die kerken beklimmen, slaat al helemaal nergens op.” Blijkbaar was ze bevriend met Derk en die kreeg ruzie met Rick. Dik drama allemaal. Uiteindelijk zijn ze dus maar naar New Age gegaan. Maar laten we gauw gaan. En gast, doe dat nooit meer.”
