We deden niet aan kerst dit jaar (met uitzondering van die foute cadeautjes die we kochten). Nee, we hadden al een cadeau gekocht: een Wii U. Onlangs kochten we een tweede controller (vriend wist zelfs 15 euro van de prijs af te praten, yay!) en nu zijn we aan het gamen geslagen. En nerd dat ik ben: ik ben superblij met onze Wii. Waarom?
Reden 1: Mario
De reden dat ik akkoord ging met de komst van een Wii U is Mario. Ik ben hopeloos verliefd op Mario en Mario spelletjes. Dat was ik al toen ik in 1995 op vakantie ging naar Frankrijk en daar iedereen met een gameboy voor de tent zag zitten. Mijn buurjongen op de camping – Anton, ik weet zijn naam nog (!) – had er ook eentje en die mocht ik lenen. Hij speelde een Mario spel en ik speelde de batterijen leeg. Ik mocht zelf geen Gameboy, want die was veel te duur en stiekem vond ik het wel speciaal dat ik het spel zo weinig speelde.
Totdat ik een buurmeisje ontmoette die bij mij op school zat. Een paar dagen in de maand ging ik voor schooltijd bij haar langs, waar we op de Nintendo 64 speelde totdat haar moeder ons naar school bracht. Mario, uiteraard. Jaren bleef ik Marioloos, totdat ik geld genoeg had om zelf een spelcomputer te kopen, kocht ik een Nintendo DS waar ik meteen twee Mario spellen bij kreeg.
Het leuke aan Mario is:
- het is makkelijk. Het spel spreekt voor zich, je loopt om vooruit te komen, je springt als je ergens overheen moet, je vernietigt iedereen die op je pad komt.
- de vormgeving. Allemaal erg schattig getekend en er zijn bijzondere werelden vol lagen en details.
- het is uitdagend. Omdat die springafstanden altijd net iets te ver uit elkaar zitten en die ‘baas’ zo sterk is. En die frustrerende slingerballen, spoken of weet ik wat voor wezens, die al-tijd in de weg lopen.
- en het feit dat het spel uuuuuuuurreen duurt en duizenden (voor mijn gevoel) levels heeft. Dat maakt Mario tot mijn favoriet.
Reden 2: Mario Kart
Mijn vriend heeft al jaren ervaring met Mario Kart, maar ik ben een beginner. Ik heb het waarschijnlijk 1 keer gespeeld. Ooit. In 1997. We spelen het oude Wii spel op de Wii U, maar wat een heerlijk spel is dit. De spanning tijdens de race, de drang om te willen winnen, de frustratie als iemand je afschiet en je weer achteraan begint. Of nog erger: je rijdt het ravijn in (wat ik trouwen heel vaak doe). Na 3 keer spelen is het mij zelfs gelukt twee races van mijn vriend te winnen. Gheghe.
Reden 3: kleine minigames, zoals bij Wii Party
We kochten het spel Wii Party omdat we er een controller bij kregen. Maar met 1 controller kan je weinig spellen doen. Alleen een paar vage spellen op de gamepad. Toen we een tweede controller kochten, ontdekten we de lange games (duren tussen 15 en 45 minuten). Dit zijn een soort ganzenbord spelletjes waarbij je elke keer nadat je gedobbeld of geknikkerd hebt, je naar een volgend minispel gaat. De minispellen zijn soms heel erg fout en soms hilarisch leuk. We hadden grote lol met pogostok springen, roeien en ninjaschieten. En ik ben de allerallerallerslechtste in poolstokverspringen-achtig-iets.
Reden 4: lekker bewegen. Met bijvoorbeeld Wii Sports
Het grote voordeel van spelcomputers zoals de Wii is dat de controller niet alleen werkt door op de knopjes te drukken, maar ook door hem te bewegen. Er zit een motion sensor in, oftewel een bewegingsdetector. Daarom kan je bowlen alsof de Wii controller een bowlingbal is (alleen dan een stuk lichter en je moet hem niet loslaten! Gelukkig heeft de controller een bandje, anders had ik hem geheid door het beeldscherm gegooid) of een roeispaan. Je hebt bij andere spellen ook een soort balanskussen en een dansvloer, waardoor de Wii ook registreert wat je op de vloer doet, zodat je niet alleen je armen traint. Het is natuurlijk niet echt sporten dat Wii Sports, maar als je een kwartier zit te tafeltennissen of roeien zoals wij dat doen (te fanatiek) ben je best kapot hoor…
Reden 5: leeg hoofd, door bijvoorbeeld Super Smash Bros Brawl
Ik speelde vroeger bijna nooit games. Tegen mij broer speelde ik soms een ninjavechtspel en dat was ook het enige wat ik speelde op de PC die ik kreeg rond mijn 15e (oud ding uit de jaren ’80). Gewoon even hard rammen op de knoppen. Schietspelletjes vind ik niet boeiend, strategiespellen te ingewikkeld, maar even een paar monsters neerslaan… Gek eigenlijk. Maar toen ik Super Smash Bros Brawl speelde op de Wii U (mijn karakter is Ike) wist ik wat ik er leuk aan vond: hoofd leeg, knoppen rammen. Gewoon even helemaal niets. En je kan trouwens best wel wat tactieken leren, die personages hebben vrij veel verschillende vechttechnieken.
