Eigenlijk ben ik altijd geobsedeerd geweest met muziek uit Engeland. Het begon al als klein meisje, zaterdagochtend keek ik niets liever dan Live & Kicking, een televisieshow op BBC a la Telekids met spelletjes, tekenfilms en heeeeel veel muziek. En daar zag ik de Spice Girls opgroeien, Westlife doorbreken en danste ik mee met SClub7 liedjes.
The Old Days
Ik zong als eerste de liedjes van Another Level, was lid van de eerste groep McFly fans en zag disneysterren Britney, Christina en Justin groot worden voor mijn ogen. Maar stiekem was ik fan van de wat kleinere acts. Ik danste het liefst op Steps, was hopeloos verliefd op de leden van boyband A1 en had plaatjes van Adam Rickett, Kavana (weet je nog, mijn blog uit 2000?) en Gareth Gates in mijn agenda. Dit verhaal eindigde in mijn examenjaar. Nog eenmaal deed ik een spreekbeurt over een britse groep: Blazin’ Squad. Met 10 jongens, stoere muziek met hiphop invloeden. Met voor mij een klas met 23 meisjes en een homo, was dit uiteraard een groot succes. Verder dan de televisie en foto’s ruilen via de post en mail ging het niet, want ik was nog te jong en woonde te ver weg om naar concerten van deze bands te gaan. En de beloofde meet & greet in Londen met Blazin’ Squad heb ik nooit gekregen, omdat The Box op zwart ging… En opeens was iedereen weg. Ik zag ze nergens meer. Alle bands ‘foetsie’. Ik ging sturen en stapte over van popzangers naar stoere rockbands en indie/folk-gitaristen.
Dankzij deze periode heb ik wel mensen leren kennen die exact dezelfde hobby hadden. Zo ook Julia. We ontmoeten elkaar tijdens in concert van Fightstar (met een lid van Bust(ed)!) en bleken in dezelfde stad te wonen. Ze had precies hetzelfde pad langs al die popgroepen gelopen. Zelfs nog meer, want zij was ook fan van girlbands zoals Girls Aloud en Girl Thing. Julia stuurde mij laatst een link over Five die binnenkort bij mij in de buurt optreden en kwam vervolgens met de tv serie: The Big Reunion op ITV2.
The Big Reunion
De serie gaat over Engelse en Amerikaanse popgroepen die voor eenmaal weer bij elkaar terugkomen en nog eenmaal optreden (of wellicht wel meer). Soms na 10 jaar, soms wel 20 jaar later. Vorig jaar kwam Five bijelkaar dankzij dit programma. Dit jaar staat het in het teken van: Damage, Eternal, A1, 3T, Girl Thing, Kavana, Adam Rickett, Kenzie van Blazin’ Squad, Dane van Another Level en Garth Gates. Mijn hart ging kloppen…
In shock
Om vervolgens weer net zo hard tot stilstand te komen. Nooit heb ik geweten dat mijn favoriete artiesten zoveel mee maakten. Van depressies en zelfmoordpogingen tot aan constante ruzies, van alcoholverslavingen tot aan dakloos raken, van gebruikt worden door platenmaatschappijen tot aan teveel geld uitgeven aan teveel spullen. Alle clichés zijn waar. Ook voor mijn favoriete Engelse popgroepen. Pijnlijk.
Hoe ik alweer was vergeten dat A1 fans waren omgekomen bij een signing, maar de mannen er nog elke dag mee moet leven. Hoe ik Adam Rickett zo knap vond, maar hij zelf vond dat zijn video’s te fout voor woorden waren. Dat hij naakt liep, maar eigenlijk een eetstoornis had… Dat Kavana gedumpt werd nadat Adam Rickett werd ingevlogen en daarna zo van het pad raakte dat hij nu nog dakloos is. En wist ik veel dat de leden van Eternal nooit een normaal gesprek konden voeren?
Uiteraard wil ik niet teveel verraden, want mensen die deze geschiedenis delen, moeten dit programma gewoon kijken. Al is het maar door de flashbacks aan liedjes die je vroeger zo hard mee zong, dat je ze nu nog kent! Zelfs mijn vriend zong met gemak de populairste hits van 3T en Damage mee. En het is heel bijzonder om te zien hoe de meeste artiesten nu ouders zijn, ook een paar rimpels hebben en weer proberen te dansen (proberen). Ik ga heel hard duimen dat ze nog eenmaal een Europese tour doen. Want dan sta ik vooraan.
